Een avond met Tove Vine

Ik was een beetje te laat voor het eten, dat in hostel Camino Royal al om zeven uur wordt opgediend aan lange tafels. Luis, de uitbater, bepaalt de tafelschikking: Spaans bij Spaans en Engelstalig bij Engelstalig. De Engelstalige tafel had de eerste gang al op, en zo belandde ik alleen aan een tafeltje apart, terwijl ik best zin had aan een gesprek met pelgrims uit allerlei verschillende landen.

Het nadeel bleek een voordeel. Terwijl ik er nog over nadacht om gewoon aan te schuiven bij de gezellige groep internationalen, kwam er een kleine, rossige, wat oudere vrouw binnen. Luis legde amicaal een hand op haar schouder, liep kon kant uit en keek mij onderzoekend aan. Had ik bezwaar?

Ik gebaarde dat ze van harte welkom was aan mijn tafeltje. Toeve, meende ik te verstaan toen ze zich voorstelde. Haar naam klonk Scandinavisch, al sprak ze vloeiend Engels. Was ze Zweeds?

Ze bleek Deense van geboorte en 72 jaar. Maar ze woonde al vijftien jaar in China en had daarvoor 35 jaar in Australië gewoond.

Au pair in Londen, op vakantie op de Jersey eilanden verliefd geworden op een Australische badmeester, geëmigreerd op haar 22ste en gescheiden na een huwelijk van achttien jaar. Op haar 57ste nam ze opnieuw een ingrijpend besluit: ze zegde haar baan bij een accountantsbureau op, deed een opleiding tot lerares Engels als tweede taal, verkocht al haar bezittingen en verhuisde naar China, waar ze de beste baan kon krijgen - de banen lagen daar en in Japan voor het oprapen.

Al snel bedacht ze dat ze beter zelf het onderwijs kon organiseren, en nu runt ze zes of zeven scholen waar kinderen vanaf de peuterleeftijd Engelse conversatieles krijgen. Zelf geeft ze ook nog altijd les, in de middag, avond en in het weekend. Zeven dagen per week.

‘s Ochtends schrijft ze. Drie boeken heeft ze inmiddels uitgegeven, het vierde boek verschijnt terwijl zij de Camino loopt, en het vijfde schrijft ze nu, over de Camino.

Nummer zes en zeven zitten al in haar hoofd. Volgend jaar is het vijftig jaar geleden dat ze Denemarken verliet. Ze gaat haar geboorteland van noord naar zuid door wandelen - boek 6.

Voor de Camino heeft ze twee maanden uitgetrokken. Ze is nu zo’n beetje halverwege, na haar start in St-Jean-Pied-de-Port. Van blessures en blaren heeft ze geen last. Ze heeft zich grondig voorbereid en is gezegend met een gezond lijf, en een sterke persoonlijkheid - het laatste vertelt ze er nog maar even bij, voor alle duidelijkheid.

We hebben twee uur zitten praten. Toen keek ze op haar telefoon en stond ze op.

Morgen wil ze tussen vier en vijf vertrekken voor haar dagtocht, om klaar te zijn als de hitte toeslaat.

We wisselden contactgegevens uit en natuurljk zocht ik haar op via Google.

Tove Vine. Ze bestaat echt - het is waar wat ze zeggen over wonderen die de wereld niet uit zijn.

Een uur later kreeg ik een contactverzoek van haar, op Facebook. En nu gaat de foto waarop ik met haar sta de hele wereld over. Nou ja, in China dan, en in Australië en Denemarken en ongetwijfeld in meer landen.

We’ll keep in touch Tove!