Niets boven Groningen
Door: Luuk
Blijf op de hoogte en volg Luuk
04 Augustus 2018 | Spanje, Calzadilla de la Cueza
Burgos - Calzadilla de la Cueza, 127 km (2377), 1031 hoogtemeters, 35 graden
Een overrompelende, zinnenprikkelende dag was dit.
Eerst de koelte van de ochtend in Burgos, met het verlaten plein voor de kathedraal. Dan de wind in m’n rug, die me de hele dag zou strelen, eerst koel, en dan steeds warmer, en brandend heet in de middag.
De stank van een uitgebrand vrachtwagenwrak, in de flauwe bocht van een zachte afdaling - gevaar komt altijd waar je je veilig waant. Het moet een verse crash zijn geweest, want de cabine rookte nog na.
Even verder de zoete geur van een veld bloeiende rode klaver. Een wervelwind boven een pas gemaaid tarweveld trok een paadje door de overgebleven stoppels en joeg stro tot wel tien meter hoog de hete lucht in.
Dan opeens een grote kikker in een onverwachte sloot en bij de ruïne van de abdij van San Anton het geluid van klassieke muziek.
De muziek klonk van het terras van een kleine café. Er zaten drie mensen in geanimeerd gesprek: een Chinese vrouw, een heel donkere vrouw en een bebaarde man van zo te zien Europese afkomst.
De bebaarde man bleek Doede Westra uit Aduard. Zijn vrouw stelde zich voor als Saskia.
Doede en Saskia hadden de Camino in 2015 gefietst vanuit Haarlem. Nu wilden ze ook ervaren hoe het is om hem te lopen. Dat viel niet mee. Wandelen is veel zwaarder, zei Doede. Ze waren twee weken geleden in St-Jean-Pied-de-Port, maar wisten niet of ze tot Santiago zouden doorgaan. Doede was gevallen en had last van een knie. En bovendien, zei Saskia: het ging hen om de ervaring van het wandelen. Die hadden ze nu.
Al snel hadden we het over Doedes zoon, die in Klein Wetsinge woont, bij de molen, anderhalve kilometer van waar ik woon. De zoon van Harm Nomden, van aannemer Teeninga, had het huis mooi opgeknapt. Doede’s zoon had er wat schapen lopen en woonde er tot zijn genoegen, met vrouw en drie kinderen.
Of ze me op de foto mochten zetten? Dat deden ze met iedereen die ze onderweg spraken.
Natuurlijk! Zou ik hen dan ook samen fotograferen?
Goed idee. Moet ik wel in de zon staan, zei Saskia, anders zie je m’n gezicht niet.
Zo gezegd, zo gedaan.
Doede en Saskia hesen hun rugzakken weer op - met Jacobsschelp en Groningse vlag achterop - en liepen weer verder.
Ik stapte ook maar weer eens op.
Een overrompelende, zinnenprikkelende dag was dit.
Eerst de koelte van de ochtend in Burgos, met het verlaten plein voor de kathedraal. Dan de wind in m’n rug, die me de hele dag zou strelen, eerst koel, en dan steeds warmer, en brandend heet in de middag.
De stank van een uitgebrand vrachtwagenwrak, in de flauwe bocht van een zachte afdaling - gevaar komt altijd waar je je veilig waant. Het moet een verse crash zijn geweest, want de cabine rookte nog na.
Even verder de zoete geur van een veld bloeiende rode klaver. Een wervelwind boven een pas gemaaid tarweveld trok een paadje door de overgebleven stoppels en joeg stro tot wel tien meter hoog de hete lucht in.
Dan opeens een grote kikker in een onverwachte sloot en bij de ruïne van de abdij van San Anton het geluid van klassieke muziek.
De muziek klonk van het terras van een kleine café. Er zaten drie mensen in geanimeerd gesprek: een Chinese vrouw, een heel donkere vrouw en een bebaarde man van zo te zien Europese afkomst.
De bebaarde man bleek Doede Westra uit Aduard. Zijn vrouw stelde zich voor als Saskia.
Doede en Saskia hadden de Camino in 2015 gefietst vanuit Haarlem. Nu wilden ze ook ervaren hoe het is om hem te lopen. Dat viel niet mee. Wandelen is veel zwaarder, zei Doede. Ze waren twee weken geleden in St-Jean-Pied-de-Port, maar wisten niet of ze tot Santiago zouden doorgaan. Doede was gevallen en had last van een knie. En bovendien, zei Saskia: het ging hen om de ervaring van het wandelen. Die hadden ze nu.
Al snel hadden we het over Doedes zoon, die in Klein Wetsinge woont, bij de molen, anderhalve kilometer van waar ik woon. De zoon van Harm Nomden, van aannemer Teeninga, had het huis mooi opgeknapt. Doede’s zoon had er wat schapen lopen en woonde er tot zijn genoegen, met vrouw en drie kinderen.
Of ze me op de foto mochten zetten? Dat deden ze met iedereen die ze onderweg spraken.
Natuurlijk! Zou ik hen dan ook samen fotograferen?
Goed idee. Moet ik wel in de zon staan, zei Saskia, anders zie je m’n gezicht niet.
Zo gezegd, zo gedaan.
Doede en Saskia hesen hun rugzakken weer op - met Jacobsschelp en Groningse vlag achterop - en liepen weer verder.
Ik stapte ook maar weer eens op.
-
04 Augustus 2018 - 18:09
Ellen:
Toeval bestaat niet, wat leuk!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
